De stamboom van Vansummeren Suzanne

VANSUMMEREN Suzanna,Sophia

We mogen Suzanne gerust omschrijven als een zeer alerte, goedlachse en tevreden dame van bijna tweeënnegentig lentes jong. Een beetje ijdel ook wel. Mooi in de haak, de haren in de plooi poseerde ze fier voor de eerste foto. Trots ook, op haar gezin, haar zonen Lucien, François, Ivo en Guido. Fier op haar vele kleinkinderen en achterkleinkinderen. Het laatste achterkleinkind werd pas geboren in oktober van 2018. Ook wel bezorgd, zoals een goede moeder het past. Haar oudste zoon Lucien verblijft ook in het woonzorgcentrum en voor Suzanne geeft dit een gerust gevoel. Zo kan ze ook nog haar moederhart laten spreken.

Suzanne werd geboren op dinsdag 12 juli 1927 te Lommel als vijfde kind van het gezin Vansummeren-Haveneers. Met haar drie broers en twee zussen woonde ze op de Heuvel in de Driehoekstraat tegenover Mie Ster (Mie Bleys) in de boerderij van haar ouders. De woning is ondertussen afgebroken en heeft plaats gemaakt voor nieuwe woningen, maar de oude schuur staat er nog steeds. Vol trots sprak ze hierover.

Te voet, niet via het smalle paadje in dèkker maar langs de Kloosterstraat ging zij naar de gemeenteschool in de Frans van Hamstraat tot haar veertiende jaar, acht studiejaren lang.
Aan school blijven ’s middags wilde ze niet, alleen als het heel slecht weer was en dan nog. Vier maal per dag pendelde ze zo op en af van de Heuvel naar het Centrum.
Na de lagere school ging ze naar de huishoudschool in de Kloosterstraat. ”Rosa Kuypers, huishoudregentes aan de Nonnenschool, heeft mij vele kneepjes van het huishouden bijgebracht”, vertelt ze met enige fierheid.

Het huwelijk met Jef ging niet zomaar. Zonder dat ze het zelf wisten waren Suzanne en Jef ver familie van elkaar. Beide vaders waren immers neven langs moederszijde. Het koppel moest daarom speciale toestemming van de pastoor krijgen om te mogen trouwen. En in die tijd - Suzanne en Jef zijn in 1949 getrouwd - was het kerkelijk huwelijk veel belangrijker dan het burgerlijk. Zonder de zegen van de pastoor was men immers niet gehuwd. Maar alles kwam in orde en Suzanne en Jef zijn bijna 56 jaar samen gelukkig geweest.

Uit werken gaan is er nooit van gekomen, Suzanne heeft steeds voor haar gezin gezorgd. Haar man Jef en haar vier kinderen werden met de meeste zorg omringd. Ze was voltijds huisvrouw terwijl haar man zorgde voor het inkomen als douanier.
Hierdoor woonde Suzanne met haar gezin enige tijd in ’t Stad. Vier à vijf jaar verbleef het gezin in Antwerpen en haar kinderen waren maar al te blij dat ze tijdens de grote vakantie op verlof mochten op de boerderij van hun grootouders op de Heuvel. Het was zelf zo erg dat ze echt ziek waren wanneer de vakantie voorbij was en terug moesten naar hun ouders in Antwerpen.
Er waren plannen om ginds, in Antwerpen, een huis te kopen maar gelukkig, zo zei Suzanne, volgde ze de wijze raad van haar moeder Rosalie. Ze bouwde in de Molenstraat en het gezin verhuisde terug naar Lommel. Jef pendelde, voor zijn werk,  nog vele jaren naar Antwerpen. Later kreeg hij een dienstplaats dichter bij huis. Jef overleed, 81 jaar oud, in huiselijke kring op 5 maart 2005.
Suzanne bleef nog geruime tijd, samen met haar zoon Lucien, wonen in de Molenstraat.
Hobby’s had Suzanne niet echt, maar gateau bakken kon ze als de beste. ”En echt lekkere” zeiden Frans en Ivo met volle overtuiging, nog nagenietend van het lekkere gebak.

Een dag na haar eenennegentigste verjaardag verhuisde Suzanne definitief naar het woonzorgcentrum “Kapittelhof”. “Ik wilde niet nog een hele winter alleen thuis doorbrengen”, vertelde ze. En daarom besloot ze zelf om haar intrek te nemen in een woonzorgcentrum.
Suzanne verbleef vooraf nog wel enkele malen in het woonzorgcentrum te Leopoldsburg maar hier in Lommel is ze tevreden, dicht bij haar kinderen en zoon Lucien. Suzanne is nog zeer goed te been, helder van geest en zeer goed ter taal. “Hare bebbel werkt nog goed” merkt zoon Frans op.
Suzanne moet hierom lachen.

Wij kunnen alleen maar vaststellen dat Suzanne tevreden en gelukkig is, nog volop genietend van het leven hier in het woonzorgcentrum. “En e wandelingske na türp vur ë terraske zie ik ôk nog wel zitten” grapt ze nog.